Verhaal oud deelnemer GaandeweG
Albertine Jaspers – Okkinga
Pijn ‘leiden’
Wie mooi wil zijn moet durven lijden.
Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met ‘lijden’. Lijden in de vorm van pijn en verlies.
Inmiddels is het bijna zes jaar geleden dat mijn moeder overleed. En zo’n beetje 5 jaar geleden dat ik mij liet ‘leiden’ door mijn onderbuikgevoel. Dat sprak luid en duidelijk; ik wilde iets gaan betekenen in de uitvaartwereld. Enigszins verbaasd en ook wel een beetje beschaamd, hield ik dit gevoel dichtbij me en was nog wat huiverig. Nog nooit had ik over deze branche nagedacht; een zwar(t)e wereld met weinig leven en kleur. Wat moest ik daar nu?
Stap voor stap gaf ik dit gevoel ruimte: ik begon aan een lange reis. Een reis van vallen en opstaan, vol inzichten maar ook verwarring. Vol vreugde en ook zo veel verdriet. Vol belangstelling maar ook die enorme eenzaamheid. Het onzekere maar ook het gevoel van kracht. Ja, het voelt goed, ik wil niet meer anders. Ik kan en wil niet meer terug, maar wat en waarheen brengt me deze reis?
Het einde is, gelukkig, nog niet in zicht. Evenals het vallen en opstaan, de vreugde en het verdriet, en al die bovengenoemde emoties en belevingen. De dualiteit zit hem echt in alles, zo realiseer ik me des te meer. Zonder dalen geen pieken, de boog kan niet altijd gespannen zijn en na regen komt zonneschijn.
Enkele weken geleden nam ik deel aan een yogaweekend met als thema rouw. En echt niet dat we het hele weekend een beetje zaten te snikken. In tegendeel. Ik nam deel aan dit weekend omdat ik toe was aan rust, om mezelf ruimte te bieden om wat langer (dan in het dagelijks leven soms haalbaar) in verbinding te zijn met mijn gevoel. Om te luisteren naar dat wat gehoord wil worden en te omarmen wat liefde nodig heeft. Waar ik met onrust aan het weekend begon, sloot ik het weekend in volle rust af. Vol vertrouwen en in mijn kracht. En die tranen waren er zeker, maar misschien ook wel van geluk.
Om deze reis verder vorm te geven, besloot ik een half jaar geleden te beginnen aan de opleiding tot uitvaartbegeleider bij GaandeweG. En nu ik met trots het diploma op zak draag, is het tijd voor reflectie. En daarin kan ik kort zijn.
Hoewel de toekomst voor wat betreft mijn rol in het uitvaartvak nog niet geheel duidelijk en uitgestippeld is, ben ik dankbaar voor het inzicht wat ik kreeg tijdens dat yogaweekend. Tijdens een wandeling op de hei gaf datzelfde stemmetje in mijn onderbuik mij het besef dat mijn lijden me leidt naar wie ik eigenlijk echt ben, waar ik voor sta en waarom ik hier in hemelsnaam rondloop. En het woord lijden wat mij betreft dus ook niet op 2 manieren geschreven hoeft te worden. In lijden zit zo enorm veel kennis en inzicht verscholen, dat het toch eigenlijk zo zonde is dat we dit het liefste diep wegstoppen, niet willen voelen en vooral ook niet willen omarmen. Een lijdensweg noemen ze het ook wel. Waarheen leidt de weg?
Ik weet het nog niet. Ik wandel rustig verder. Vol vertrouwen en berusting, dat het goed komt of eigenlijk al goed is.
Ik hoop dat mijn verhaal inspireert om te luisteren en te handelen naar dat wat je innerlijke stem je vertelt, ondanks de pijn en het verdriet. Want daarin schuilt juist zoveel (zelf)kennis en inzicht.
Ik ben mijn moeder enorm dankbaar voor wat zij mij tijdens haar leven, maar ook na haar overlijden, gegeven heeft. Anders denk ik dat ik nog heel veel langer als kip zonder kop had geloofd in dat vooral alles ‘buiten mijzelf’ me gelukkig maakt. Terwijl het geluk toch zo mooi verscholen ligt in onszelf.
Wie mooi wil zijn, moet durven lijden!
Albertine Jaspers-Okkinga – mrt 2019