Verhaal oud deelnemer GaandeweG
Baaike Brand
baaikebrand-ritueelbegeleider.nl
Swingende muziek bij een liefhebber van pop en rock. Een prachtige diapresentatie, tot op de seconde nauwkeurig, bij de uitvaart van een dame op leeftijd.
Een uitvaart in het thema Schepen en Water, bij een rondvaartbootkapitein die in zijn vrije tijd zijn eigen boot bouwde.
Een pastoor die vertelt over wat de overledene voor hem, zijn kerk en zijn parochianen betekende en het vertelt alsof hij een voordracht houdt, het lijkt allemaal geïmproviseerd.
Maar ook:
Een dominee die iets zegt over de overledene maar waar niemand hem in herkent.
Een uitvaartbegeleider die een In Memoriam voorleest en geen intonatie heeft.
Genodigden die bij de condoleance gedwongen langs een open kist moeten lopen om de familie te kunnen condoleren.
Een Spreker bij uitvaarten die iets te blij de gasten verwelkomt.
Een aula die bij voorbaat al te klein is.
Een uitvaartbegeleider die bij de uitvaart van een vrolijke, plotseling overleden Surinamer begint met: ‘Beminde aanwezigen’.
In de loop van de jaren, als het aantal uitvaarten waar ik bij aanwezig ben groeit en groeit, groeit ook de ergernis aan de woorden die gebruikt worden. Het zware. Het afraffelen. De soms harde woorden. Dat moet anders kunnen, denk ik. Als ik voor het eerst zelf spreek, bij de uitvaart van mijn soulmate, ontmoet ik een spreker bij uitvaarten. Geen idee dat dat beroep bestond maar op dat moment weet ik het zeker: dat wil ik ook. Een zoektocht begint. Via de Werkplaats Levensverhalen, de mensen die ik daar leer kennen en een aantal uitvaartondernemers kom ik op het spoor van GaandeweG. In november 2015 weet ik het zeker: dit ga ik doen. De opleiding volgen en Ritueelbegeleider worden.
De eerste bijeenkomst wordt geopend door een ritueel, het doorgeven van een lint met woorden, het gedicht van Toon Hermans: er moeten mensen zijn…. Ik weet het zeker, ik bén zo’n mens. Gedurende de 10 lesdagen leren we elkaar en onszelf kennen, worden we geraakt door alle mooie woorden en gebaren en lachen we veel, heel veel.
Tijdens het examen is het prachtig om te merken dat alle mensen die bereid waren hun geliefde nog een keer te herdenken zichtbaar geroerd zijn door de woorden, muziek en symbolen die we gebruiken.
En dan volgt al snel de eerste echte uitvaart. Een dierbare collega wordt ernstig ziek en vraagt mij of ik haar uitvaart vorm wil geven. Dat doe ik met liefde. Het is een start om nooit meer te vergeten. Ik red het, dankzij de uitvaartbegeleider die me steunt waar ze kan. En dankzij de dochter die meer dan blij is dat ze het niet allemaal alleen hoeft te doen. Maar vooral dankzij de basis die ik vond en kreeg bij GaandeweG van twee door de wol geverfde ritueelbegeleiders die bereid waren hun kennis met ons te delen.
Twee jaar na het examen kan ik niet zeggen dat ik er van kan leven maar dat hoeft ook niet. Ik heb nu 6 uitvaarten gedaan en het smaakt echt naar meer. Gelukkig heb ik een lange adem en zijn er uitvaartbegeleiders die begrijpen waar ik voor sta. Op een dag lukt het me, dat weet ik zeker!