Verhaal oud deelnemer GaandeweG
Caroline Ooteman
Volgde de opleiding tot Uitvaartbegeleider bij GaandeweG
‘Geef gas en geniet’
“Het leven is te kort om te remmen, geef gas en geniet”. Dit was de lijfspreuk van Ross Bierhaalder uit Berkhout. In oktober overleed hij aan de gevolgen van kanker.
Caroline Ooteman brandt op WereldLichtjesDag, zondag 10 december, een kaarsje voor haar zoon.
Ross was 25 en stond midden in het leven. Zijn droom om, net als zijn vader, broer en zusjes vrachtwagenchauffeur te worden, was uitgekomen en hij had net een nieuwe truck gekregen van zijn werkgever. Een DAF, zijn favoriet, terwijl het bedrijf uitsluitend met Mercedessen rijdt. Het typeert hoe geliefd hij was als werknemer. Ross had zijn wagen helemaal gepimpt: nieuwe gordijnen, nieuwe bekleding, een nieuwe uitlaat én zijn levensmotto op de zijkant van de cabine.
En toen werd hij ziek: een agressieve vorm van melanoomkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Zeven maanden later overleed hij aan de gevolgen van de ziekte. ‘Tot drie dagen voor zijn dood was Ross ervan overtuigd dat hij beter zou worden’, vertelt zijn moeder Caroline, ‘hij accepteerde niet dat hij doodging’.
Ze zit aan de keukentafel van haar huis in Berkhout. Vanuit haar kamer kijkt ze uit over de West-Friese landerijen. ‘Na zijn overlijden is Ross vanuit het ziekenhuis hiernaartoe gebracht. Uren heb ik hier met hem gezeten. Overdag was het een komen en gaan van vrienden en familie, maar ’s avonds waren we met zijn tweeën. Het klinkt misschien gek, maar dat was ontzettend mooi en vredig. Dan zat ik daar en praatte tegen hem. Ik heb regelmatig de zon zien opkomen tijdens die momenten’.
Bier en bitterballen
Het toeval wil dat Caroline net haar opleiding tot uitvaartbegeleider bij GaandeweG had afgerond toen ze geconfronteerd werd met het vreselijke nieuws. Caroline: ‘Dat was heel wrang. Tegelijkertijd wist ik hierdoor precies wat mogelijk was en wat ik wel en vooral niet wilde voor Ross. Hij was een jonge jongen, dan kies je geen koffie en cake of oubollige aula’. Caroline liet Ross balsemen, een techniek die ervoor zorgt dat koeling niet nodig is. Hierdoor kon Ross tot de uitvaart bij zijn moeder thuis blijven. In plaats van koffie en cake was er bier en bitterballen in Ross’ stamkroeg. Caroline: ‘Er waren 800 mensen op zijn afscheid. Mensen uit het dorp, vrienden, familie, collega’s, boeren waar ‘ie kwam met de vrachtwagen. Zoveel mensen die Ross een warm hart toedragen. Hartverwarmend’.
Ross werd vanaf het huis van zijn moeder door collega’s naar het café gebracht. Niet met een traditionele begrafenisauto maar op zijn eigen truck, met daarachter een stoet collega-rijders. Caroline: ‘Dat was heel indrukwekkend. Na de dienst brachten zijn collega’s hem op dezelfde manier naar het crematorium in Heerhugowaard. Zijn laatste rit op zijn o zo geliefde vrachtwagen. Precies zoals hij het gewild zou hebben’.
Tastbare herinnering
Met haar verhaal wil Caroline benadrukken hoe belangrijk de uitvaart is geweest voor het verwerkingsproces, waar ze nu volop in zit. ‘Het afscheid was, hoe gek het misschien ook klinkt, zo mooi’, vertelt ze. ‘De manier waarop ik afscheid heb kunnen nemen van Ross, geeft me kracht om met het gemis om te gaan. Daarbij heb ik veel steun gehad aan Mara (Punt, uitvaartbegeleider) en fotografe Yvette Vlaar uit Benningbroek. Yvette heeft het afscheid van Ross op zo’n mooie, integere manier vastgelegd’.
Van de foto’s heeft ze een prachtig album gemaakt en een slideshow op de muziek die gedraaid werd tijdens de dienst. ‘Die foto’s geven me nu houvast, troost, steun en herinneringen voor later. In de foto’s spreekt niet het verdriet, maar juist de eindeloze liefde voor Ross’.