Verhaal oud deelnemer GaandeweG
Katinka Kremer
Als ik mensen vertel dat ik in opleiding ben tot uitvaartbegeleider zijn de reacties nogal opmerkelijk. Wenkbrauwen worden gefronst, uitroepen van “Echt? Nou jij liever dan ik’. Gevolgd door een kleine rilling over het lijf. Degenen die me echter goed kennen zijn niet verbaasd en vinden het een hele logische stap. Heel grappig, het roept blijkbaar het nodige op, de dood doet het nog steeds niet echt lekker bij een borrel of verjaardag.
Confrontatie met je sterfelijkheid, praten over de dood blijkt toch nog een taboe, ik verbaas me erover. Wat we uiteindelijk allemaal gemeen hebben is dat we gaan sterven.
Toen ik voorheen vertelde dat ik in de geestelijke gezondheidszorg werkte kreeg ik dezelfde reacties als nu, hoe bijzonder is dat. Ook de psychiatrie doet het niet zo lekker op een verjaardag. Blijkbaar zoek ik altijd iets op waar de maskers wegvallen, waar je mensen ontmoet die puur en echt zijn.
De opleiding past me als een comfortabele warme jas, ik voel me op mijn plek en ik voel iets wat ik al een poosje niet meer had gevoeld, passie en betrokkenheid. Na iedere lesdag met energie naar huis, hoe fijn is dat. Eerder heb ik een opleiding gedaan bij de Landelijke Stichting voor Rouwbegeleiding en deze opleiding sluit er heel goed op aan. Rouwen is een normale reactie op verlies, wij kunnen de pijn niet wegnemen maar wel meedenken in, hoe neem ik afscheid, wat is belangrijk, wat voelt goed. Zo essentieel in zo’n proces naar een afscheid toe.
Nog even en dan hoop ik met het certificaat op zak het vertrouwen te hebben dat er een mooie baan op mijn pad komt waar ik mijn passie en bevlogenheid in kan stoppen. Wat ik in deze prachtige opleiding geleerd en ervaren heb samen met mijn geweldige groepsgenoten is dat je ieder iets unieks mee brengt in het begeleidingsproces en dat is mooi!
Warme groet,