Kinderen mee, ook naar de ovenruimte
Ton is 41 jaar en ernstig ziek. Zijn kinderen Niels en Kim zijn 10 en 7 jaar.
Ton sterft thuis met zijn geliefde Eva in zijn armen.
Het is 20 december en midden in de nacht.
Eva haalt Niels en Kim uit bed en samen huilen ze op het grote bed van papa en mama. Als ze opkijken zien ze oma, Ton’s moeder, in de deuropening staan. Ze klemt zich vast aan de deurpost en tranen rollen over haar wangen.
De vrouwen verzorgen Ton en kleden hem in z’n favoriete spijkerbroek. Niels doet warme sokken aan zijn vaders koude voeten. Kim maakt haar vaders haar in de ‘war’ met gel, zoals hij dat altijd had.
Oma en de kinderen gaan terug naar bed en Eva gaat naast Ton liggen en kijkt, door haar tranen heen, de hele nacht naar haar lief.
De andere dag vragen ze mij hen te komen helpen met het vormgeven van de uitvaart. We brengen Ton naar zijn werkkamer waar hij in een vuren kist wordt opgebaard, die staat op twee kratten bier. De kinderen versieren zijn kamer met tekeningen en kerstdingen.
Na een bijzondere week vol emoties, herinneringen en lieve vrienden en familie is op 27 december de sfeervolle afscheidceremonie in de aula van het crematorium. Er is veel ruimte voor de muziek waar Ton zo van hield.
Na de plechtigheid gaan de gasten naar de koffiekamer en neemt de familie als laatste afscheid van Ton in de aula.
Eva en Niels willen Ton samen naar de ovenruimte brengen en aanwezig zijn bij de invoer. Dit hebben we héél goed besproken toen Niels aangaf dat hij mee wilde. Ik heb Niels uitgelegd hoe de ovenruimte er uit ziet en vertelt wat er precies gaat gebeuren. Want Niels wil per se zien dat zijn papa in de oven wordt geplaatst.
De medewerker van het crematorium is enigszins gespannen vanwege de aanwezigheid van een kind in de ovenruimte. Hij legt Eva en Niels nogmaals uit wat er gaat gebeuren en vraagt hen of zij zeker weten dat ze er bij willen zijn. Ze rechten beiden hun rug en zeggen in koor; ‘Ja!’
Langzaam gaat het systeem in werking, de deur van de oven gaat open en de kist met Ton schuift langzaam naar binnen. Op dat moment roept Niels keihard, (iedereen in het gebouw moet het bijna gehoord hebben); ‘PaaaaPaaaaa’. Het gaat ons allen door merg en been. Niels en Eva huilen. Ik slik een paar keer en ik zie vochtige ogen bij de medewerker van het crematorium.
Na een tijdje pakt Niels de hand van zijn moeder en zegt; ‘dat was mooi’. Samen gaan ze naar de koffiekamer.