Pablo Rodriquez
Pablo is een man van net 55 en terminaal ziek, hij woont samen met Janneke, hun kat en vogel. Hij vraagt mij te komen om zijn afscheid voor te bereiden.
Pablo komt, zoals zijn naam al doet vermoeden, uit een Zuid Europees land.
Hij vertelt dat hij er erg van houdt om in de aandacht te staan. Zijn afscheid moet dan ook zijn laatste ‘feestje’ worden. En hij is de regisseur! Alles wordt tot in de puntjes besproken en geregeld. Zelfs de teksten van speeches worden lang van tevoren geschreven door vrienden en familie. Deze worden vertaald in verband met de tweetaligheid tijdens de uitvaart.
Een jaar na onze eerste ontmoeting belt Janneke mij als Pablo is overleden.
Het uitvaartscenario ligt op tafel. Janneke en ik voeren uit wat Pablo bedacht heeft. Janneke zegt meerdere malen dat ze het fijn vindt dat hij er zo open over is geweest zodat zij nu precies kan doen wat hij gewild had. Ik hoor dat vrienden en familie dat beamen.
De derde avond is er een condoleance georganiseerd. Als alle gasten weg zijn zullen vrienden en familie samen Pablo in zijn kist leggen. Ik leg hen uit wat ze moeten doen en begeleid hen bij het in de kist leggen van Pablo.
Als Pablo echt in zijn kist ligt begint Janneke ineens onbedaarlijk te huilen.
En langzaam gaat de rest mee. Dit is de eerste keer dat ik deze emotie zie van hen. Ik hoor ze praten over dat zijn lichaam zo koud voelt, zo zwaar en log. Nu zij het dode lichaam van Pablo hebben gevoeld en hem zien zoals hij daar in zijn kist ligt ervaren ze pas echt dat hij dood is. De werkelijkheid dringt nu in volle hevigheid tot ze door. Dit is niet zomaar Pablo’s laatste ‘feestje’, het is afscheid voor altijd!
Ondanks alle voorbereiding en openheid; voelen wat afscheid met je doet, voel je pas als het zo ver is. En wat deze werkelijkheid voor jouw leven betekent ervaar je pas nog veel later.