Sil
Na een fantastische zwangerschap is het na 37 weken ineens stil. Natasja heeft al een dag niet echt iets gevoeld, of heeft ze niet goed opgelet? De andere dag vertelt ze het aan Pim en hij probeert met een wc-rolletje nog eens goed te luisteren. Daarna legt hij zijn oor op haar mooie bolle buik. Niets hoort hij, maar wat zegt dat? Ze bellen de verloskundige en ze kunnen meteen komen.
Ook zij luistert, zoekt en verandert maar zij krijgt het hartje van hun kindje niet te pakken. ‘Het komt wel eens vaker voor dat ik het hartje niet kan vinden’, zegt de verloskundige maar haar stem is niet hoopgevend. Pim en Natasja gaan meteen door naar het ziekenhuis.
Een paar uur later komen zij bedremmeld thuis. Hun kindje is overleden.
‘Haal het er nu uit’, schreeuwt Natasja tegen de dokter. Over een paar dagen wordt de bevalling ingeleid. ‘Moet Natas bevallen?’, vraagt Pim nog. De verpleegkundige heeft alles eens uitgelegd en daarna heeft ze hen naar huis gestuurd. Daar zitten Pim en Natasja met betraande ogen vol ongeloof, boosheid en onmacht.
Na uren op de bank te zitten, dient de werkelijk zich waaraan als de moeder van Pim belt. Pim vertelt haar wat er aan de hand is. Ook zegt hij wat er nu gaat gebeuren, hij heeft blijkbaar alles toch goed begrepen in het ziekenhuis. Hierdoor beseft hij wat er echt aan de hand is. Na het telefoongesprek begint hij tegen Natasja over begraven. Natasja kijkt hem verdwaasd aan. Dikke tranen rollen over haar wangen en hij praat maar door. Een plekje waar ze heen kunnen, een mooie gedenksteen met de naam van hun kindje. Een kistje, ballonnen….
‘NEE’, schreeuwt Natasja, ‘Neeeee’.
Dan komt Pim terug bij zijn liefste. Nu moet hij eerst voor haar zorgen, straks voor zijn kind. De volgende dag bellen ze, op aanraden van hun ouders een uitvaartonderneming om eens te komen praten over wat er mogelijk is. Die middag praat ik met hen over begraven of cremeren. Ik vertel hun de mogelijkheden en de verschillen. Ik druk hun vooral op het hart dat ze nog niets hoeven te besluiten. Ik vraag hen na te denken over een kaartje. Is het bedachte geboortekaartje een optie of moet het echt anders. Ik ben open over de kosten die dit overlijden meebrengt.
Ik spreek af dat ze eerst maandag gaan bevallen, alle tijd en aandacht hebben voor elkaar en hun kindje. Als Natasja naar huis mag kunnen ze me bellen, dan neem ik de zorg van het ziekenhuis over. Weet dat je alles zelf mag doen, het is jullie kind!
Maandagmiddag om 13.35 uur wordt Sil geboren, de prachtige zoon van Pim en Natasja. Er mankeert hem niets, zijn navelstreng is om zijn hals geklemd geweest. Domme pech! Nog diezelfde dag mogen ze naar huis. Sil mee in zijn reiswiegje. Opa, vader van Natasja rijdt hen naar huis.
Thuis, nadat iedereen hem heeft bewonderd en hij van alle kanten op de foto is gezet, legt Pim zijn zoon in het wiegje, dat naast hun bed staat. Het lichaam van Sil wordt met koel-elementjes (uit de koelbox) in een hydrofiel-luier gewikkeld, gekoeld. Elke 4 uur zal Pim zijn zoon verzorgen door de koelelementen te verwisselen.
Dinsdag wordt het geboortekaartje gedrukt. Ze blijven het zo noemen. Het woord rouwkaart past nog niet in hun vocabulaire. De kaart kondigt de komst van Sil aan en nodigt iedereen uit om op vrijdagmiddag om 15.00 uur een kaarsje te branden want dan zullen zij in kleine kring hun zoon begraven. Woensdag komt het kistje, dat lijkt op een cocon, deze biedt veiligheid vinden ze.
Sil verkleurt snel. Ze maken nog meer foto’s. Bij hun in bed, op schoot, op de commode. Donderdag is er rust. ’s Avonds leggen ze samen hun zoon in zijn kistje, maken opnieuw foto’s en sluiten de cocon.
Vrijdag rij ik met 30 blauwe ballonnen in mijn auto naar hun huis.
Allen met naaste familie gaan ze naar de begraafplaats. Er is een rolstoel voor Natasja, daardoor kan Sil bij haar op schoot en Pim duwt zijn vrouw en zoon samen over de begraafplaats. De zon schijnt. Een goede vriendin staat bij het graf met haar accordeon kinderliedjes te spelen. De vader van Natasja neemt het woord, een broer volgt en Pim sluit af.
Natasja geeft hun zoon aan Pim en hij vertrouwt hem toe aan de aarde. Op dat moment laat iedereen zijn ballon los.
Ieder neemt op zijn tijd en wijze afscheid van Sil. Er staat een mandje met bloemblaadjes om hem toe te dekken. Pim en Natasja plaatsen een lantaarn bij Sil en steken het kaarsje aan. Daarmee steken ze nog een andere, grote dikke blauwe kaars aan.
Allen lopen samen over de begraafplaats, ze maken nog een korte omweg naar een graf. Hier zetten ze de blauwe kaars bij. Op de kaars staan de letters OMA.