Stilte
Steeds vaker lees ik dat de stilte gezocht wordt.
Yoga studio’s schieten als paddenstoelen uit de grond, mediteren is een moderne hobby en een week stilte-retraite is hip.
Toch blijkt stilte voor andere mensen een groot obstakel te zijn.
De stilte-coupé in de trein wordt door weinig mensen serieus genomen.
In de sauna hangen op verschillende plekken bordjes met de term ‘Stilteruimte’. Waarschijnlijk draagt menigeen de bril niet want ‘stil’ kan ik het niet noemen. Onlangs lag ik te dobberen in het zoutbad, probeerde me niet te ergeren aan het geklets om me heen en ineens ontwaarde ik een nog veel harder geluid. Een dame, in kleding met pet, verzocht, met luide stem, eenieder om stilte in acht te nemen. Zo abrupt als ze verschenen was, verdween ze ook weer. Als kleine kinderen giechelden de badderaars en keken elkaar wat vragend aan.
Als uitvaartbegeleider heb ik regelmatig voor de stoet gelopen, naar het graf. Ik vroeg de naasten van tevoren of zij deze ‘grafgang’ in stilte wilden gaan of dat de gasten hun gang mochten gaan. De vraag werd wel eens met opgetrokken wenkbrauwen aangehoord. Dat is toch normaal? Nee, om stilte moet je vragen. Als de familie koos voor stilte, kondigde ik dit aan. Tijdens het lopen naar het graf heb ik toch nog regelmatig kletsende mensen aangekeken… (als blikken hadden kunnen doden, had ik het druk gehad ?).
Is stilte nou echt zo eng?
Regelmatig wordt de stilte opgevuld met bijvoorbeeld de dooddoener dat ‘de dominee langs komt..’
Wat gebeurt er met iemand als het stil is?
Eigen gedachten komen voorbij. Mooi toch.
Je hoort je eigen verhaal, je eigen bloed suizen, de geluiden van dat moment, je hart kloppen. Wellicht hoor je de antwoorden, jouw innerlijke stem..
Stilte kan zo heerlijk zijn. Geniet ervan.