Thuisbrengen
Ik lig in bed. Ik hoor een geluid. Zo’n geluid waar je ietwat van opschrikt, waardoor er een klein steek in je buik ontstaat, eventjes, heel kort. Te kort om verontrust uit m’n bed te springen, ik lig tenslotte zo lekker.
Het geluid is weg, ik zak weer weg.
Daar is het weer, dat geluid. Ik weet niet wat het is.
-Ik kan het niet thuisbrengen-
Ik denk na, zoek in alle hoeken van mijn brein, probeer de omstandigheden van het moment aan elkaar te plakken en ineens weet ik het.
Geen paniek, niets aan de hand.
-en dan pas kan ik het loslaten-
Door dit voorval word ik me bewust van ‘t feit dat ik pas kan loslaten als ik het kan thuisbrengen.
Thuis ervaar ik als een positief woord; thuis is veilig, warm, gezellig.
Brengen is actief en staat voor geven, keuze.
Dus thuisbrengen is een prettige activiteit wat tot resultaat heeft dat ik het kan loslaten.
Als ik bedenk dat deze redenering ook op een andere situatie van toepassing zou kunnen zijn, kan dat het leven wel eens wat vergemakkelijken.
De dood zou je kunnen zien als iemand thuisbrengen. Terug naar huis, daar waar hij/zij vandaan komt wellicht.
Of terug naar de hemel, naar God de vader.
Thuis naar het niets, waaruit we ooit ontstaan zijn.
Thuis naar het licht om vanuit het heelal te kunnen schijnen.
Door te weten dat je door de dood iemand Thuisbrengt, kun je (wellicht iets makkelijker) loslaten. Mooie gedachte toch?