Anneke Egbers – Mijn 1e Uitvaart
Anneke Egbers is de opleiding tot Uitvaartbegeleider gestart in oktober 2020 en heeft deze succesvol afgerond in april 2021.
Samen met mijn goede vriendin liep ik op de golfbaan terwijl ze me vertelde hoe het nu is met haar moeder. Al jarenlang is ze mantelzorger voor zowel moeder als vader en met mama gaat het bergafwaarts. “Binnenkort overlijdt ze en dan moet ik iemand bellen. Verder heb ik alles al klaar hoor: we doen geen dienst, geen kaarten, geen muziek, klaar is klaar! Ik heb de laatste jaren al voldoende afscheid genomen”.
Op mijn vraag wie ze dan moet bellen antwoordt ze: ik geloof Yarden of zo. Met nét mijn diploma uitvaartondernemer van GaandeweG op zak geef ik aan dat ze natuurlijk mij ook mag bellen.
Daar wordt ze blij van en natuurlijk gaat ze me bellen.
Rondje golf afgemaakt, heerlijk nagekletst en vervolgens drie nachten niet geslapen: zou ze het echt menen? En hoe dan? Ik heb nog nooit de kans gehad met iemand te kunnen meelopen bij de organisatie van een uitvaart. Wat als ze me midden in de nacht belt? Na drie dagen heb ik contact opgenomen en gevraagd of ze echt serieus is dat ze me gaat bellen als mama komt te overlijden. Maar natuurlijk is ze serieus, ze wordt er zelfs heel blij van! Dus ik maak een afspraak om alvast een gesprek te hebben samen, zodat ik weet wat de wensen zijn en hoe zij de uitvaart willen regelen. Dit betekent dat ik in alle rust e.e.a. kan voorbereiden en in ieder geval waar nodig mijn vragen kan uitzetten.
Terwijl ik met haar aan de koffie zit komt er een facetime gesprek binnen: mama met haar activiteitenbegeleidster, aan de wandel, lekker buiten. En als ik zo dit gesprek meekijk en -luister denk ik dat mama nog een hele tijd mee kan….
We spreken af dat ik een gespreksverslag maak en laten het verder rusten tot het zover is. En wie weet hoe lang dat nog kan duren…..
Drie weken later krijg ik een appje om half negen ’s avonds dat mama is overleden en dat ze met haar zus onderweg is naar het verzorgingstehuis. Ik app dat ik eraan kom en spring in de auto.
Onderweg bel ik naar RSN (Rouw Service Nederland), waar ik onlangs kennis heb gemaakt en e.e.a. heb besproken. Komen jullie? Eerste vraag is of de schouwarts al is geweest, geen idee natuurlijk. En ja, ik weet dat ze niets kunnen doen zonder verklaring van de arts. Gelukkig binnen een kwartiertje bericht dat de arts is geweest, dus zij zijn ook snel onderweg.
Aangekomen in het verzorgingstehuis vind ik mijn vriendin en haar zusje in de woonkamer, twee kleindochters zijn bezig mama aan te kleden en mooi te maken. Totdat ze roepen: An, dit krijgen we verder allemaal niet voor elkaar, zorg jij er verder voor? En rennen ook naar de woonkamer. RSN komt gelukkig snel met de professionele collega’s die mama verder verzorgen en ik sta er met mijn neus bovenop.
Geraldine had al aangegeven dat op het gewenste moment je er kunt staan als professionele kracht en ik ben blij en dankbaar als merk dat dat inderdaad het geval is. Vanaf dit moment ben ik in staat te regelen en organiseren.
Gedurende deze week rijd ik elke dag even naar het verzorgingstehuis waar ik inmiddels ben ingeschreven als personeel, zodat ik de deuren kan openen en breng een kort bezoekje aan mama.
Ik check de koeling en de airco (het is hoogzomer) en heb een klein gesprekje met mama. Ze wordt met de dag mooier!
Daarnaast manoeuvreer ik in de gesprekken die de familie heeft.
Heel snel zie ik de patronen in deze familie en ook dit heb ik geleerd: wat in wie weet hoeveel jaren is opgebouwd, kan ik niet in een week veranderen of herstellen. Ik doe dan ook geen moeite maar blijf steeds zoeken naar de onderliggende vragen en uiteindelijk hebben we op de zesde werkdag na het overlijden een kleine, korte ceremonie waarin iedereen die wilde, zijn zegje heeft kunnen doen.
En ja hoor, ik ben in staat om achterover te leunen: Vertellis???? De familie heeft lange gesprekken en komen er uiteindelijk, ik zou bijna zeggen, natuurlijk, uit.
We doen geen kaart: er is een prachtig klein kaartje gemaakt met een mooie foto van mama en een paar mooie afscheidswoorden We doen geen muziek: natuurlijk wordt Anneke Grönloh gedraaid, mama was er dol op.
We doen geen speeches: natuurlijk hebben een aantal familieleden mooie woorden gesproken en herinneringen gedeeld, zelfs de kleinzonen die oma al drie jaar niet hebben gezien betuigen spijt en tonen hun verdriet.
We doen geen foto’s: natuurlijk worden er op de muur een aantal prachtige foto’s van mama met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind vertoond.
En uiteindelijk brengen de twee zusjes en ik mama naar de ovenruimte en nemen voor het laatst afscheid.
En mijn vriendin die de hele week stevig en stoer is geweest, breekt tenslotte hier en wordt overmand door haar emoties. En ja, nu breek ik mee!