Anneke Egbers
“We doen geen dienst, geen kaarten, geen muziek, klaar is klaar!”
Samen met mijn goede vriendin liep ik op de golfbaan terwijl ze me vertelde hoe het nu is met haar moeder.
“Binnenkort overlijdt ze en dan moet ik iemand bellen. Verder heb ik alles al klaar hoor: we doen geen dienst, geen kaarten, geen muziek, klaar is klaar! Ik heb de laatste jaren al voldoende afscheid genomen”.
Met nét mijn diploma uitvaartondernemer van GaandeweG op zak geef ik aan dat ze natuurlijk mij ook mag bellen. Daar wordt ze blij van!
Vervolgens drie nachten niet geslapen: zou ze het echt menen? En hoe dan? Ik heb nog nooit de kans gehad met iemand te kunnen meelopen bij de organisatie van een uitvaart. Wat als ze me midden in de nacht belt? Na drie dagen heb ik contact opgenomen en gevraagd of ze echt serieus is dat ze me gaat bellen als mama komt te overlijden. Maar natuurlijk is ze serieus, ze wordt er zelfs heel blij van! Dus ik maak een afspraak om alvast een gesprek te hebben samen, zodat ik weet wat de wensen zijn en hoe zij de uitvaart willen regelen.
Drie weken later krijg ik een appje om half negen ’s avonds dat mama is overleden en dat ze met haar zus onderweg is naar het verzorgingstehuis. Ik app dat ik eraan kom en spring in de auto.
“Met nét mijn diploma uitvaartondernemer van GaandeweG op zak geef ik aan dat ze natuurlijk mij ook mag bellen. ”
Aangekomen in het verzorgingstehuis vind ik mijn vriendin en haar zusje in de woonkamer, twee kleindochters zijn bezig mama aan te kleden en mooi te maken. Totdat ze roepen: An, dit krijgen we verder allemaal niet voor elkaar, zorg jij er verder voor. RSN (Rouw Service Nederland) komt gelukkig snel met de professionele collega’s die mama verder verzorgen en ik sta er met mijn neus bovenop.
We doen geen kaart: er is een prachtig klein kaartje gemaakt met een mooie foto van mama en een paar mooie afscheidswoorden We doen geen muziek: natuurlijk wordt Anneke Grönloh gedraaid, mama was er dol op.
We doen geen speeches: natuurlijk hebben een aantal familieleden mooie woorden gesproken en herinneringen gedeeld, zelfs de kleinzonen die oma al drie jaar niet hebben gezien betuigen spijt en tonen hun verdriet.
We doen geen foto’s: natuurlijk worden er op de muur een aantal prachtige foto’s van mama met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind vertoond.
En uiteindelijk brengen de twee zusjes en ik mama naar de ovenruimte en nemen voor het laatst afscheid.
En mijn vriendin die de hele week stevig en stoer is geweest, breekt tenslotte hier en wordt overmand door haar emoties. En ja, nu breek ik mee!